27.Şubat.1998

Bugün büyük gün. Benim için elbette. Şimdilerde yaşadığım günlerin mayası 15 yıl önce bugün atıldı. Birtanecik kocamla 1998'de tam da bugün öğlen saatlerinde ilk adımımızı attık yeni hayatımıza. Tanıştık demiyorum çünkü 1994 yılına denk geliyor tanışmamız. Ben ona onu ilk gördüğüm günden beri aşığım aslında. 15-16 yaşlarında düşünür ya insanlar kimle evlenicem acaba diye. Ben de düşünür sonuna da inşallah Altanla evlenirim diye eklerdim. Ozamanlar armızda birşey yok tabi. Sadece aynı lisede farklı sınıflarda okuyan, kırk yılda bir gün karşılaştığımızda merhaba deyip geçtiğimiz, arkadaş bile diyemeyeceğimiz kadar az ilişkisi olan iki insandık. Lise bitti dersane başladı. 27.Şubat sabahı kalktım,alelade giyindim, derse gittim. Bir Cuma günüydü. Çıkışta üniversite hayallerim ve ben eve giderken Altan çıktı karşıma. Onu her gördüğümde olduğu gibi bir güneş doğdu içime. Derken ara sokaklardan birinden bir kemancı geldi hoş nameleriyle, genç bir çocuk patenleriyle kayarak bir kucak dolusu gül getirdi verdi elime, Altan diz çöktü önüme elindeki tektaş yüzükle en sevdiğim olurmusun dedi bana. Desemde inanmayın:) Yaa tam olarak böyle olmamış olabilir ama ben o kadar mutlu oldum, o kadar sevindimki, bunları yapsa daha fazla sevinmezdim yani. Çocuğuz daha tabi ben 17, o 18 yaşında daha. Biraz konuşup yürüdükten sonra ayrıldık. Teklifinide yaptı tabi. Çok geç kalmıştı, 4-5 ay sonra ben üniversiteyi kazanıp gidecektim zaten. Boşuna kürek çekecektik. Bir yandan da 17 yıldır onu bekliyordum sanki. Yarımdım tam olacaktım onunla. Cahil cesaretiyle başladık, 4-5 aylık diye çıktığımız yolda, bir ömür oldu yürüyoruz. İyiki de öyle oldu. İlk önce araya ayrı geçirilen 4 yıl ve 400km girdi biz yinede birbirimizi bırakmadık. O  kadar genç olduğumuz halde, başımızda kavak yelleri estiği halde. Sonraki 4 yılda aileleri ikna etmekle geçti. Bir hayli zorlu oldu malesef. Şimdi hepsi anlatıp güldüğümüz bir hatıra oldu neyseki. Geriye dönüp baktığımda tek bir kötü gün dahi hatırlamıyorsam bu sevgilimin sayesindedir. 2011 yılında birde güzel prensesime kavuşmama vesile oldu ya, tadından yenmez oldu bu hayat. İyiki karşıma çıkmış, iyiki yollarımız kesişmiş. Bunlar için Allahıma ne kadar şükretsem azdır. İnşallah daha da güzel günlere gebedir gelecek bizim için. Çok seviyorum onu. Çokta şanslı hissediyorum kendimi. Sırf o karşıma çıktı diye.

Gelelim hazırlıklara. Arkadaşlarla yaptığım istişareler sonucu yapmaya karar verdiklerim;

1. İşten birkaç saat izin alıp hazırlık yapıcam. Saç baş işleri. Siyah dantel bir elbise beğendim onu alıcam sanırım. Üzerine de bir kürk ceket dikmiştim. Onu giyeceğim.

2. Burada çok güzel bir et lokantası var. Oradan yer ayırtıcam. Hatta biraz erken gidip siparişleri vericem ki sevgilim geldiğinde yemekler masada olsun.

3. Yemekten sonra ilk buluştuğumuz yere kahve içmeye götürücem onu. İlk 4-5 ayımız orada geçti.

4. Kahve içerkende 15 yılımızı özetleyen minik bir portfolyo hazırladım onu takdim edicem kuzuma. 

5. 15 yılı temsilen 15 minik pasta hazırlayacağım. Hepsinin üzerine de minik notlar yazacağım. Eve gelince de onunla karşılaşacak.

Birde hediye almak isterdim ama malesef çok orjinal bir fikir gelmedi aklıma. Sırf almış olmak içinde almadım. Tespih, kol düğmesi ve oscar heykelciğiydi aklıma gelenler. Ama çok içime sinmedi. Bol etli bir yemek onu yeterince tatmin eder sanırım. Belkide alırım bilmiyorum. Yarın akşama kadar vaktim var. Fikir verirseniz ne güzel olur.

Not: Büyük gün bugün, evet. Fakat sevgili ilk çıkmaya başladığımız günün 28.Şubat olduğu konusunda ısrarlı. Bir gün için üzermiyim kuzumu hiç. Öyle kabul ettik. Yıllardır 28.Şubatta kutluyoruz:) Oysaki ben günlük tutuyordum ozamanlar ayrıntısıyla yazmışım herşeyi. Şşşş aramızda;)

 

Foto bonnyfood. Herkes anlamıştır ya, yazayım dedim yinede.